Яркая синяя луна играет танец меча

Брат...

Брат...

У меня больше нет брата...

Он использовал меня...

Брат использовал меня...

Хахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахаhtml_content:

Яркая синяя луна играет танец меча Брат...

Брат...

У меня больше нет брата...

Он использовал меня...

Брат использовал меня...

ХахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахаhaхахахахахахахахахахахахахаhaParttitle: Яркая синяя луха играет танец меча

Брат...

Брат...

У меня больше нет брата...

Он использовал меня...

Брат использовал меня...

Хахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахаhaхахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахаhaхахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахахаха

Цзян Сюань, не помня, сколько времени прошло, выплакала все слёзы.

Она лежала на земле, неподвижная, как мёртвая. Все ушли, оставив её одну.

Она смотрела на пустую улицу и легла. Сейчас она была лишь оболочкой, трупом.

Нет, у трупа нет слёз, нет сердца, бьющегося в желании умереть, нет нервов, чувствующих боль.

Через некоторое время она с кружащейся головой поднялась, вышла на пустынную улицу. День был действительно странным. Гром пронёсся по улице.

Ливень обрушился на неё, молнии непрерывно сверкали под дождём.

В воде стоял только один человек.

Выражение лица было неразличимо.

Гроза хотела напугать её.

Гроза не могла её напугать.

Она шла и шла, шла и шла...

Дошла до ветхой маленькой двери. На самом деле она знала, где главные ворота, но ей было слишком больно, больно думать.

Она толкнула маленькую дверь и вошла.

Линь Пинъи ждал Цзян Сюань там.

Он смотрел на неё, и его сердце сжималось, словно кто-то играл с ним.

Раньше, когда он видел её, она всегда была живой, но девушка перед ним была мёртвенно спокойной, как марионетка, молчаливой и безжизненной.

— А Сюань? — осторожно спросил Линь Пинъи.

Цзян Сюань оцепенела, с трудом выдавив улыбку.

— Я переоденусь.

Так прошли эти дни.

С тех пор как он привёз Цзян Сюань сюда из Павильона Пэнлай, она была в таком состоянии полного отчаяния. Каждый день она выходила утром и возвращалась только когда луна высоко висела на небе.

Она не позволяла спрашивать и не позволяла следовать за ней.

К счастью, это была территория Учжоу, и Линь Пинъи мог тайно защищать Цзян Сюань.

Но Цзян Сюань, кажется, не интересовалась, где она находится. Она ни разу не спросила.

Место, где жили Линь Пинъи и Цзян Сюань, на самом деле находилось на границе Учжоу, самой южной части Бэйчао, граничащей с землями Чжунчжоу.

Здесь было не так много жителей, а окружающие горы и реки делали это место хорошим для успокоения души.

Двор, где они жили, был небольшой, всего три комнаты. В одной жила Цзян Сюань, в другой — Линь Пинъи, а третья была оставлена для служанки Цзюлюй, которую нанял Линь Пинъи.

Цзюлюй была привезена Линь Пинъи на третий день после приезда Цзян Сюань. Он сказал, что увидел на улице, как кто-то продаёт эту девушку, спросил, умеет ли она стирать и готовить. Она сказала, что умеет, и он просто купил её.

Кто бы мог подумать, что половина слов Цзюлюй была правдой. Стирать она действительно умела, а вот готовить — под вопросом.

Готовить она могла, но еда была не очень вкусной.

У Цзян Сюань и так не было аппетита, а ела она ещё меньше.

Линь Пинъи не мог на это смотреть и с тех пор каждый день готовил сам.

Цзян Сюань сначала не верила, что Линь Пинъи может готовить вкуснее служанки Цзюлюй, но после того, как попробовала один раз, ничего не сказала. Действительно, было очень вкусно.

Дни проходили так, один за другим, словно ничего не произошло. Они жили так спокойно, словно всегда были людьми из сельской местности.

Они редко говорили о чём-то важном, чаще болтали о погоде, спрашивали о еде. Иногда они упоминали о текущей ситуации в четырёх регионах, но в конце концов кто-то менял тему.

Цзюлюй однажды спросила хозяина дома, какие у него отношения с женщиной из другой комнаты?

Тот долго молчал, а потом сказал: «Это моя возлюбленная».

Линь Пинъи не позволял Цзюлюй беспокоить Цзян Сюань, боясь, что девушка без такта затронет её больную тему.

Но Цзюлюй была в том возрасте, когда любопытство берёт верх, и, пока Линь Пинъи не было, тайком спросила Цзян Сюань.

— Госпожа Цзян, кто вы и господин Линь? Почему вы здесь живёте?

Цзян Сюань нежно улыбнулась Цзюлюй: — Мы те, кто не может быть свободным... Очень устали, хотим здесь отдохнуть.

Цзюлюй кивнула, сказала: — О, — и ушла.

Цзян Сюань очень любила эти дни, дни, когда не было много знакомых, не было много интриг, не было предательства, и не нужно было постоянно заставлять себя искать ответы на вопросы.

Она была лишь деревянным волчком, который постоянно хлестали и заставляли вращаться. В конце концов, при всё возрастающей скорости, он должен был треснуть. Когда Цзян Сюань почувствовала, что вот-вот появятся трещины, она резко остановилась.

Эти спокойные дни были словно бальзам для трещин, постепенно залечивая их.

Прошло ещё несколько дней. Линь Пинъи, глядя на зеленеющие горы и поля, начал играть на флейте, на которой давно не играл.

Цзян Сюань сидела на кровати и слышала, как кто-то играет на флейте за окном. Сначала мелодия была печальной, но затем она постепенно пронизывала до костей холодом, вызывая у неё глубокую скорбь, которую невозможно было забыть.

Открыв дверь, она увидела молодого господина Линя, сидящего в одиночестве под луной на опасной стене. Изумрудная флейта в его руках издавала бесконечную печаль.

Жизнь не может быть смертью, в одиночестве нет опоры. Трудно разрешить узел в сердце, трудно справиться с чувствами.

Постепенно мелодия флейты, подобно горному ручью, не смела застыть, подобно воде и огню, не смела смешаться, подобно бумажному змею в руке, хотела только лететь!

Слушая эту мелодию, Цзян Сюань чувствовала, что её боль не может выплеснуться, она вот-вот переполнит её грудь, и её нужно выпустить!

Этот абсурдный мир!

Смешное небо и земля!

Хватит терпеть эти дни!

Хватит!

Руки и ноги Цзян Сюань двигались только под звуки флейты. Она схватила меч "Пронзающий Перья", лежавший рядом с Линь Пинъи.

Левая рука держала рукоять меча перед бровями, вертикально опуская лезвие к земле. Правая рука завершила рисование символа меча перед глазами.

Прорыв!

Сто шагов — рассеяние, десять шагов — поворот. Цзян Сюань прыгала и танцевала в воздухе под меняющуюся мелодию.

Меч пронзил небо!

Меч указал на синее небо!

Меч спросил у яркой луны!

Деревья вокруг дрожали от энергии меча, звери вокруг прятались от энергии меча, дороги вокруг расступались от энергии меча!

Яркий свет луны падал на невозмутимое лицо Линь Пинъи, создавая неясные тени. После множества поворотов Цзян Сюань успокоилась под мелодию.

Женщина, полностью поглощённая танцем меча, очевидно, не заметила, что её щёки покрылись белым снегом.

Но Линь Пинъи внимательно посмотрел и увидел, что её глаза всё ещё сияют, как ночные жемчужины.

Они осветили его сердце.

— Пошёл снег, — сказал Линь Пинъи, когда мелодия закончилась.

Тело женщины было покрыто снегом, волосы украшены белыми снежинками. Её ответ был неожиданно не по теме.

— Это танец меча, который учили только члены императорской семьи Цзян из Наньхуай. С этого момента в мире только я одна умею его танцевать.

Линь Пинъи, услышав это, понял, что она начала выходить из своего состояния, но также глубоко осознал, что её сердце в этот момент всё ещё очень болело.

— Пойдём, А И, уйдём из этого места, — спросила Цзян Сюань, с бровями, покрытыми снегом, глядя ему в глаза.

— Хорошо, мы уйдём, — Линь Пинъи почувствовал, как камень упал с души, и нежно улыбнулся. — Пошёл снег, на улице холодно, давай вернёмся.

— Угу, — Цзян Сюань передала меч Линь Пинъи, повернулась и одна вернулась в дом.

На следующий день Линь Пинъи проспал лучше, чем когда-либо с момента приезда сюда. Проснувшись, он почувствовал себя бодрым и свежим.

Вспомнив слова Цзян Сюань о том, что она хочет уехать с ним завтра, уголки его рта невольно поднялись.

— Тук-тук!

— Кто там? — Так рано утром.

— Господин Линь, сегодня госпожа Цзян приготовила нам завтрак! Скорее вставайте и попробуйте! — крикнула Цзюлюй из-за двери.

Цзян Сюань приготовила еду?

— Я сейчас приду, — Линь Пинъи был очень удивлён, быстро оделся, умылся и поспешил посмотреть, что происходит на кухне.

Цзян Сюань уже приготовила кашу и луковые лепёшки и сидела за столом, ожидая Линь Пинъи.

Линь Пинъи, увидев стол, был очень обрадован и с улыбкой спросил: — Это всё ты приготовила?

Цзян Сюань смущённо сказала: — Конечно! Скорее попробуй, — сказав это, она взяла две луковые лепёшки и разделила их между Цзюлюй и Линь Пинъи.

Цзюлюй сильно откусила, пожевала, хотела положить оставшуюся лепёшку, но, взглянув на невозмутимое лицо Линь Пинъи, смущённо взяла лепёшку и убежала.

Линь Пинъи же аккуратно съел лепёшку, выпил немного каши и сказал: — Ты очень внимательна.

Цзян Сюань по выражению лица Цзюлюй, вероятно, поняла, какова была лепёшка, но она не была искусным поваром. Она приготовила это просто чтобы выразить благодарность.

— В эти дни ты так много сделал, я просто хотела тебя отблагодарить, но я не очень хорошо готовлю, я действительно не ожидала, — смущённо улыбнулась Цзян Сюань.

Линь Пинъи, конечно, не обратил на это внимания. Они вдвоём съели несколько кусочков и одновременно отложили палочки.

Цзян Сюань сказала: — А И, в эти дни я всё время убегала, но человек не может убегать всю жизнь. Я хочу вернуться.

Линь Пинъи сказал «угу». Цзян Сюань продолжила: — В эти дни я жила здесь с тобой. Се Лин, должно быть, связывался с тобой. Что он сказал?

Линь Пинъи сказал: — Он написал два письма. В первом говорилось: «Доказательства заговора Се Хуна против его братьев и сестёр неоспоримы, он будет казнён в ближайшие дни. Се Цзюэ добровольно попросил Его Величество отказаться от титула принца и отправиться путешествовать среди народа».

Цзян Сюань, выслушав, невольно горько улыбнулась.

— Конечно, Се Лин победил. Это было ожидаемо. Он с самого начала всё это продумал.

— А Се Цзюэ, неужели ради Бай Фу?

Линь Пинъи тихо вздохнул: — Именно так. Се Цзюэ, в отличие от своего брата, человек изысканный и бесподобный, но ненавидит интриги и борьбу за власть.

— Они оба смелые и умные люди, но у Се Цзюэ нет таких амбиций.

Цзян Сюань саркастически улыбнулась: — Амбиций Се Линя достаточно, иначе они вдвоём бы сражались.

— Теперь князь Хуай, должно быть, стал наследным принцем?

Линь Пинъи покачал головой: — Император Сюань Ян заболел от гнева на Се Хуна и вскоре умер от болезни.

— Теперь Се Лин — новый император Бэйчао.

Цзян Сюань, услышав эту новость, широко раскрыла глаза, а затем беззвучно рассмеялась.

— Я действительно долго была изолирована от мира.

Линь Пинъи продолжил: — Второе письмо он прислал после восшествия на престол. В письме говорилось: «Если наследник Линь готов повести войска в поход на Чжунчжоу, Я, Император, обещаю резиденции Цзинъань-хоу сто лет безопасности, и никто не посмеет сомневаться в их верности в Учжоу. А также спрашиваю о благополучии принцессы Аньян из Наньхуай, Цзян Сюань?»

Для рода Линь это была редкая возможность. В этот момент поход на Чжунчжоу и присяга новому императору, несомненно, были лучшим выбором.

Использовать резиденцию Цзинъань-хоу и себя, чтобы угрожать и соблазнять Линь Пинъи стать одним из первых доверенных сановников под его началом, действительно очень соответствовало стилю действий Се Линя.

Цзян Сюань спросила: — Ты хочешь согласиться?

Линь Пинъи спокойно улыбнулся: — Согласиться — это выгодно во всех отношениях.

— Тогда завтра же уезжаем. Мне тоже пора с ним встретиться, — сказала Цзян Сюань.

Данная глава переведена искуственным интеллектом. Если вам не понравился перевод, отправьте запрос на повторный перевод.
Зарегистрируйтесь, чтобы отправить запрос

Комментарии к главе

Коментарии могут оставлять только зарегистрированные пользователи

(Нет комментариев)

Настройки


Сообщение